Een maatschappij die alleen al het hebben van gevoelens veroordeelt zonder dat deze in daden worden omgezet, vergroot de pijn van wat die onbereikbare liefde veroorzaakt. Het voortdurend geconfronteerd worden met een samenleving die een gelijkheidsteken plaatst tussen pedofiele gevoelens en seksueel misbruik, macht uitoefenen, perversie, is voor mij veel zwaarder om te dragen dan het niet kunnen beleven wat ik voel. Ik heb nooit, en dit tot op de dag van vandaag, pijn en/of schaamte gevoeld voor wat ik voel maar wel pijn omdat ik precies, zonder meer, niet mag voelen wat ik voel.
Als jonge twintiger ervoer ik de nood aan ondersteuning in het leren dragen en verdragen van de last om liefde te voelen die niet in praktijk kan worden omgezet. Ik noem het de pijn van een onmogelijke liefde. Op mijn twintigste ben ik naar een psychiater gestapt en na een half jaar therapie durfde ik het aan om het over mijn werkelijke last te hebben. Hiermee wil ik alleen maar verduidelijken hoe zwaar het toen voor mij was niettegenstaande de samenleving dan toleranter stond t.o.v. pedofilie dan nu. Het feit dat ik datgene wat ik voelde in dialoog kon brengen en hiervoor niet afgewezen werd, gaf mij opnieuw perspectief. In mijn zoektocht waren en zijn de anderen het allerbelangrijkst. Om het met Zjef Vanuytsel te zeggen: ‘Je kunt niet zonder de anderen’. Het kunnen delen en open gehoord worden is voor mij letterlijk levensnoodzakelijk. Ik heb het ‘geluk’ gehad volwassen te worden in een samenleving waarbij ik kon inschatten met wie ik hierover kon praten. Ik wou, kon en durfde in therapie gaan. Met mondjesmaat leerde ik met andere belangrijke mensen te praten over mijn pedofiele gevoelens. Ongeveer 6 maanden later leerde ik mijn vrouw kennen. Ik wist dat het belangrijk was om dit ook met haar zo vlug mogelijk te delen. De dag dat ik het haar zou vertellen was ik bang, zo bang om afgewezen te worden. Het kostte mij ongelooflijk veel tijd en tranen om de ‘dingen’ uit te spreken. Het geduld dat ze opbracht om het verdriet en de stiltes te laten zijn, gaven mij uiteindelijk de kracht om te benoemen wat ik voelde. Misschien besef ik nog steeds onvoldoende wat ik van haar gekregen heb en nog altijd krijg: niet afgewezen worden, mogen voelen wat ik voel, mij vertrouwen en mijn pijn en last hierdoor helpen dragen en verdragen.
Als ik nu terugkijk op mijn leven, ervaar ik een grotere last en pijn sinds de ‘affaire Dutroux’ en de daaropvolgende misbruikschandalen binnen de kerk. Dit heeft naar mijn aanvoelen de beeldvorming rond pedofilie, en dit in heel grote mate mede door de media, zwaar beïnvloed. Na het schandaal met de bisschop van Brugge werden wij maandenlang bijna elke dag geconfronteerd met een schandaal of meningen van mensen die zichzelf belangrijk vinden en denken dat hij/of zij alles hierover weten. Daarnaast werd een bekende menswetenschapper hierover geïnterviewd die ongenuanceerd een gelijkheidsteken plaatste tussen het hebben van pedofiele gevoelens en de goorste perversie. Het is moeilijk te omschrijven wat dit met mij gedaan heeft en nog altijd voor mij betekent. De maatschappij heeft juist, mede door de media sinds Dutroux en de schandalen in de kerk, van elkeen die pedofiele gevoelens heeft een zondebok gemaakt. Deze realiteit heeft ertoe geleid dat een seriemoordenaar meer kans heeft op begrip dan een volwassene die getroffen wordt door de schoonheid van een jongen of meisje.
Ik kan moeilijk inschatten beste lezer hoe dit schrijven bij jou overkomt. Uiteindelijk wil ik het volgende aangeven:
Mijn dank aan ‘STOP IT NOW’, zowel vanuit het perspectief van de slachtoffers als van de daders en de volwassenen die getroffen worden door de schoonheid van het ‘zijn’ van een kind en/of puber zonder tot daden over te gaan. Het getuigt van ongelooflijke moed om binnen het huidige klimaat te durven stellen dat er nood is aan een verdere uitdieping van het thema ‘pedofilie’, dat er een fundamenteel verschil is tussen ‘misbruik’ en ‘pedofilie’ en dat enkel ‘straffen en repressie’ geen antwoord biedt maar alleen bijdraagt tot meer destructie.
Dank,
Liever tekende ik met mijn echte naam en niet met Anoniem
